مطالب اردیبهشت 1393 دامنه

قرآن در صحنه 1

پست 178 : به تدوین دامنه : 1. به نام خدا. از این پس در این سلسله مباحث، یک آیه ی قرآن کریم را، با درج متن مقدس آیه، و ترجمه ی روان آن و نیز تفسیر بسیار فشرده اش، بر مبنای تفسیر گرانسنگ المیزان مرحوم علامه طباطبایی، با عنوان قرآن در صحنه، می آورم. عنوانی برگرفته از واژه ی زیبای مرحوم آیت الله سیدمحمود طالقانی بر نام تفسیر قرآنش در زندان اوین و در مسجد هدایت تهران و در منزلشانکه کانون مبارزات علیه ی استبداد و استعمار و استثمار در پیچ شمیران بود. با این شیوه ی جدید در دامنه، انحلال وبلاگ دیگرم نهج قرآن دارابکلا راجبران می نمایم. تا از این طریق، همگی در طول هفته، یا دوهفته یک بار لااقل یک بار، به آیات وحی تبرّک و توسّل بجوییم.از آیه ی  آخر یعنی 45 سوره ی مبارکه ی ق آغاز می کنیم:

نحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَقُولُونَ وَ مَا أَنتَ عَلَیهِم بجَبَّارٍ فَذَکِّرْ بِالْقُرْءَانِ مَن یخَافُ وَعِیدِ یعنی: ما به آنچه ( به ناروا ) می گویند داناتریم. و تو (محمد رسول الله) بر آنان سلطه نداری (تا بر پذیرش حق مجبورشان کنی)، پس به وسیله ی قرآن به هر کسی که از تهدید من می ترسد تذکر ده. (برگرفته از قرآن کریم ترجمه ی لفظی مرکز فرهنگ و معارف قرآن. که جناب شیخ وحدت در این ترجمه ی زیبا و رسا نقش محوری داشتند.)

مرحوم علامه طباطبایی این آیه را این گونه تفسیر نمود (با نقل قول آزاد): این جمله (یعنی آیه ی مذکور) در مقام تعلیل (یعنی علت یابی) جمله یعنی آیه ی  فاصبر علی ما یقولون است. (اشاره علامه به آیه ی 39 همین سوره). می‏ فرماید در برابر آنچه می‏ گویند صبر کن، برای اینکه ما می‏ دانیم که چه می‏ گویند، و تو که نمی‏ توانی مجبورشان سازی، پس تنها وظیفه ‏ات این است که با قرآن تذکرشان دهی تا آنان که از تهدید خداوندشان می‏ ترسند متذکر شوند. و کلمه جبّار در این آیه به معنای تسلّطی است که بتواند مردم را بر اجرای خواسته‏ های خود مجبور سازد."

سه‌شنبه ۳٠ اردیبهشت ۱۳٩۳ ، ٥:٤٥ ‎ق.ظ

ارسال دیدگاه

لیف روح 37

پست 175 : به قلم دامنه. به نام خدا. در بیان بزرگان عارف، آمده است هیچ بیماریی سخت تر از بیماری ضعف یقین نیست. انسان مومن، زمانی که به کمالات نزدیکتر شد، تازه موقن می شود. و موقن کسی ست که بر یقین باشد.

لیف روح سی و هفتم را بسی کوتاه، با همین بحث یقین با ذکر یک مثال عینی به دامنه ی شما می نَهم. علت اینکه حاتم طائی معروف را  اَصَمّ (یعنی بسیار کَر و ناشنوا) خوانده اند، این است که به دوستان و نزدیکان خود گفته بود من کَر نیستم ولی خود را به کَری زدم تا هر کس، عیب مرا بی ملاحظه بگوید تا من آگاه شوم و بر رفع عیب خود بکوشم.

بقیه ادامه