به قلم دامنه: به نام خدا. سلام. نمی‌دانم (داشتم مثل علی شریعتی می‌نوشتم "پس از مرگم چه خواهد شد...") ولی فوری برگردم سرِ خط؛ خواسته گفته باشم این روزها درین روزگارها "میزِ ایران" خیلی جاذبه‌دار گردیده که به نقل روزنامه‌ی "بازار و کسب و کار" (۳۱ مرداد ۱۴۰۲ ) وزیر اطلاعاتِ "دولت دستور! رئیسی" حجت‌الاسلام سیداسماعیل خطیبی، خطابه‌ی خاصی داشت خاص خواص. کجا؟ میان عالی‌فرماندهان میدان. سیداسماعیل که دیری اینجا -قم، اطلاعات این شهر ما را ریاست می‌کرد- و سپس به کابینه در پاستور کنار میدان حُر !!! جلوس وزرات نمود به سپاهیان گفت ۵۰ میزِ ایران توسط ۵۰ سرویس (=وقتِ کار) ایجاد شد. (عکس مندرج در بالای متن) سرویس (=وقتِ کار) عبارت رایج دست‌به‌دست در جامعه‌ی اطلاعاتی و جاسوسی و ضدجاسوسی است. میز هم تعیین اولویت آن سرویس. این که ایران بدین میزان از اهمیت خیز برداشته که ۵۰ سرویس جاسوسی جهان، ۵۰ تا میزِ ایران راه بیندازند، نشان دست‌کم سه چیز است: رصد. سد. سرَک.
رصد: ایران رصد می‌شود چون دو چیزش برای قدرت‌های بازیگر سودمحور، مسئله‌ی روز است: یکی میدان‌داری نفوذ ایران در تحولات منطقه که ناشی از بارِ مذهبی تز ولایت فقیه است به حدی که مردم بیدار منطقه را گوش‌سُپار سیدعلی خامنه‌ای ساخته است. دومی دو برنامه‌ی یکم: تمدن‌سازی و بنای سبک زندگی معنوی در برابر زندگی هرزگی بیهودگی بی‌عقیدگی (این آخری را روزی فاش‌تر می‌گویم) و دوم: همزمان، تصاحب فن و دانش نوین در رشته‌های حیاتی مثل هسته‌ای که "چشم تنگ دنیادار" و آزمند غرب آن را عین تز آپارتاید، صرفا" و منحصرا" برای سپیدپوستان! می‌خواهد.
سد: وقتی رصد می‌کنند دقیقا" می‌بینند که
