به قلم دامنه. به نام خدا
۱. آقای سعید حجاریان در گفت‌‌وگو با «انصاف‌نیوز» (منبع) در
پیِ تبیین (=بخوانید: تلقینِ) «بی‌اعتمادی فراگیر» است که وی می‌کوشد ازین
خُلَل و فُرَج (=رخنه، سوراخ، شکاف و اختلال)، وارد شود تا چگونگی رابطه‌ی
قدرت و جامعه بحث کند. لذا حجاریان به نگرش مطلق‌گرایانه می‌گوید:
«مسئله‌ی ما بی‌اعتمادی فراگیر است» و ریشه و مقدمه‌اش را در «دوره‌ی
پهلوی» می‌داند.
۲. او معتقد است بی‌اعتمادی به حکومت زمانی زیاد شد که در «دولت مرحوم هاشمی... نرخ تورم و فشار بر مردم» بالا رفته بود.
۳.
از اینجا وارد گزاره‌ای میشود که از نظر من تیر خلاص اوست به مغز خودش و
پُتکی‌ست به فرق مردم و اهانت و جُرمی‌ست علیه‌ی انقلاب: «نتیجه آنکه با
حکومت کوچک‌شده‌ای مواجه هستیم که نه تنها همه مردم، بلکه حتی بنیان‌گذاران
و کارگزاران خود را نمایندگی نمی‌کند تا جایی که مردم به‌گمانم کارگری در
امارات و کویت را به شهروندی در ایران ترجیح می‌دهند.»
حجاریان
با عبارت ترجیحی «کارگری در امارات و کویت»، هویت و اصالت و غیرت ایرانیان
را به زیر تیغ انگ بُرد. این انحراف فکری حجاریان گمان نکنم ترمیم بپذیرد.
۴.
آنگاه برای به کُرسی‌نشاندن تحلیلَ وضعیتِ خود از نظام، به دنبال مثال و
امثال می‌گردد تا به مخاطبین رسانده باشد که وضع کشور از چی و کی نشئت
گرفته است. بنگرید: «واقعیت این است هم احمدی‌نژاد دروغ گفت و هم روحانی و
البته بگویم، اینها بازتولید دروغِ بالادست است».
۵.
روشن است که حجاریان چه خام در القای حرف بالا، رهبری را نشانه رفته است؛
«بالادست» در تلفّظ وی «رهبری»ست که از منظرش دروغ‌های پایین‌دست، نه فقط
دروغ، که بازتولیدی از دروغ است که به خیال حجاریان «بالادست» بانی آن است.
۶.
حجاریان اما چیزی نمی‌گذرد که در چند جمله‌ی بعد خود، خود مرتکب دروغ
میشود که دیگران را در بازداشتنش مثلاً ارشاد کرده است. وقتی دولت‌های پس
از انقلاب را بر میرسد به آقای سید محمد خاتمی که میرسد دولت وی را سالم
می‌پندارد. بنگرید:
«آقای خاتمی... اما در عمل از حقوق مردم حراست کرد، فساد را کاهش داد و به
لحاظ امنیتی کشور را حفظ کرد و مهم‌تر از همه ترمز قتل‌های زنجیره‌ای را
کشید.»
۷.
ایشان باز مثل همیشه اسیر لغت‌سازی و واژه‌پردازی میشود و خیال می‌کند
می‌تواند مولوی‌وار «مثنوی» سیاسی بسُراید. او در این خَبط بزرگ، نظام
انقلاب اسلامی را به لحاظ ساختاری آزاررسان می‌پندارد و نسبت دروغی به
محصول مبارزات مردم می‌دهد که فقط از سازمانی چون لنگرگرفتگان آلبانی
برمی‌آید: «به‌علاوه ما در جمهوری اسلامی با مسئله‌ای مواجه هستیم به نام
«آزردگی نهادینه». یعنی کسی نیست از برخورد نهادهای دولتی مصون باشد و آزار
نبیند.»
۸.
حجاریان -که روزگاری مخالفان را تخلیه‌ی اطلاعاتی میکرد- خود در برابر
معصومه رشیدیان (مصاحبه‌گرش) آنچنان گرفتار تخلیه میشود که حاضر می‌گردد
مانند جریان بددهنِ سلطنت‌طلب، کشور را به‌شدت درمانده، علیل، ملول، مقصر،
فقیر و مفلوک نشان دهد؛ کاری که در دوره‌ی جنگ، رادیو بغدادِ عصرِ صدام،
چنین شیوه‌ای را نُشخوار میکرد. او به سراغ خبرهای تحریک‌آمیز می‌رود و
تحلیل خود را به تشبّث (=چنگ‌زدن) می‌آلاید: «مردمی که به‌خاطر ۲۵ گرم کرِه
در صف نگه داشته می‌شوند باید این چیزها را تحمل کنند و اعتماد بورزند؟!»
۹.
سپس به دین و آخوند ورود می‌کند و هرچه سر راه است را به زبان مازندرانی
«تاشِش» می‌کند؛ (نوعی وجینِ زمین به صورتِ بی‌محابا، باشتاب، ویرانگر) حال
آنکه خود را اهل «اصلاح» معرفی می‌کند: «چنین حکومت یا دولتی بسیاری از
ساختارها و هنجارها را خراب می‌کند. مثلاً نهاد دین تضعیف شد.» و بلافاصله پای نگرش و نسبتِ مردم به روحانیان را به وسط می‌کشد و می‌گوید: «می‌بینیم کوچک و بزرگ نسبت به آخوند حساسیت دارند.»
۱۰. بعد خود را کارساز و اهلِ راه‌حل هم می‌داند و مدعی است: «من موافق دولت صدقه‌ای نیستم و اساساً دولت خیّر را نادرست می‌دانم»
و باز نیز به ترکیب و مفاهیم تازه روی می‌آورَد و «دولت خیّر و دولت
مراقب» را می‌سازد. «دولت مراقب مربوط به دوره ثبات است و استمرار دارد و
مراقب است بلایی به سر مردم نیاید... اما دولت خیّر بعد از آسیب و شکست
مسئله ... به ماجرا ورود می‌کند. با این تفکیک، دولت ما همیشه لباس دولت
خیّر را پوشیده»
دو نکته:
الف. لابد حجاریان راست را به مردم می‌گوید که چگونه و با چه رانت و ترفندی آن دبیرستان! تأسیس شد.
ب.
عندالله حجاریان بگوید اگر با «دولت خیّر» مخالف بود و در پی «دولت مراقب»
هست، پس آن تزِ دادنِ «پول نفت به ملتِ» آقای عباس عبدی و وعده‌ی
انتخاباتی دادنِ «پول نقد به مردم» آقای کروبی چرا کراراً در سازوکُرنا
دمیده می‌شد؟
ج.
اگر دروغ بد است -که هست- حجاریان راست بگوید ۴ دولت -یعنی قریب ۳۲ سال از
ازین ۴۰ سال- که به جریان وی منتسب بود، نقشش مگر روی آب بود؟!
